Szczegółowość obrazu i szumy
Matryca zastosowana w E-520 i E-420 to sensor LiveMOS o typowych dla systemu 4/3 wymiarach 17,3x13 mm i proporcjach obrazu 4:3. Zdjęcia o rozmiarach 3648 x 2736 pikseli zapisywane są w plikach JPEG oraz 12-bitowych RAW-ach (o rozszerzeniu ORF).
Jak można się spodziewać, o obu aparatach spotkamy się z typowym dla aparatów amatorskich podejściem do wyostrzania obrazu. Oznacza to tyle, iż nawet przy wyostrzaniu ustawionym na minimum (wartość -2) zdjęcia zapisywane w JPEG-ach są solidnie "wyciągane". Warto o tym pamiętać, jeśli przyjdzie nam porównywać te same kadry zarejestrowane w postaci JPEG-ów oraz wywołane z plików RAW, na przykład za pomocą Adobe Camera RAW. W tym ostatnim wypadku nawet przy domyślnym wyostrzaniu otrzymamy bardziej "miękki" obraz niż ten zapisany w JPEG-ach. Poniżej zamieszczamy wyniki pomiarów wykonanych obiektywem ZUIKO DIGITAL ED 12-60 mm 1:2.8-4.0 SWD przy ogniskowej 25 mm i przysłonie f/5,6 (wówczas osiąga on maksimum swych możliwości), dla "naleśnika" ZUIKO DIGITAL 25mm 1:2.8 osiągnięte rezultaty były ok. 10% niższe. Są to wyniki bardzo zbliżone do osiągniętych przez profesjonalny korpus E-3, a zatem rezultat jak na aparaty zdecydowanie amatorskie bardzo dobry.


Obydwa korpusy udostępniają zakres czułości od 100 ISO do 1600 ISO oraz mechanizm odszumiania zdjęć zapisywanych w JPEG-ach. Przeprowadzone pomiary wykazały, że działa on dość agresywnie, i najlepszym kompromisem jest korzystanie z najsłabszego odszumiania – zredukuje ono zakłócenia do akceptowalnego, monochromatycznego ziarna bez nadmiernej utraty szczegółów.



Z powyższego wykresu wynika również, iż bardzo podobne jest natężenie szumu na zdjęciach zapisywanych w formacie RAW oraz w nieodszumianych JPEG-ach. Inny jest jednak jego charakter – w wypadku RAW-ów wywołanych programem DCRAW ma on bardzo przyjemny, drobnoziarnisty charakter bez barwnych "wtrętów".
Słabym punktem obu aparatów jest natomiast rozpiętość tonalna rejestrowanych zdjęć. Nawet przy najniższej czułości kadry o dużej dynamice stanowią problem, i zjawisko to nasila się niestety wraz ze wzrostem czułości ISO. Nieco można zaradzić temu, korzystając z dwóch "sprofilowanych" metod pomiaru ekspozycji, zapewniających prawidłowe zarejestrowanie świateł bądź cienie. Niestety, jest to tylko ratowanie sytuacji.

Balans bieli i odwzorowanie kolorów
Możliwości regulacji balansu bieli w amatorskich korpusach Olympusa nie różnią się wiele od znanych z profesjonalnego modelu E-3. Do dyspozycji mamy 8 ustawień predefiniowanych, ustawienie użytkownika definiowane na podstawie białego lub szarego wzorca oraz możliwość definiowania temperatury barwowej światła w Kelwinach (w bardzo szerokim jak na amatorski aparat zakresie). Dodatkowo każde z tych ustawień możemy dodatkowo dostroić, korzystając z precyzyjnej regulacji na osiach A (Amber, bursztynowy) oraz G (Green, zielony).Co ważne, efekty wprowadzonych ustawień i korekt możemy na bieżąco obserwować na wyświetlaczu aparatu w trybie LiveView, możemy też wykonać testową fotografię (bez zapisu na kartę) i na niej przetestować wprowadzane zmiany.
W E-520 predefiniowane ustawienia aparatu oraz własne ustawienie balansu bieli wywołuje się w prosty sposób, korzystając z jednego z przycisków wybieraka (opisanego WB) oraz pokrętła. W E-420 musimy skorzystać z ekranowego menu, ale w obu przypadkach jest to wygodne i intuicyjne. Nie sposób jednak pochwalić sposób, w jaki definiuje się własny balans bieli na podstawie wzorca (np. szarej karty), korzystając z funkcji One Touch WB. Otóż skorzystanie z niej wymaga wciśnięcia przycisku funkcyjnego FN. Niestety, domyślnie przycisk ten ma przypisaną inną funkcję (podgląd głębi ostrości). Co więcej, nie ma innej możliwości uruchomienia tejże funkcji (np. poprzez menu). Nie ma zatem innej możliwości zdefiniowania balansu bieli na podstawie wzorca, niż poświęcając tej funkcji jedyny konfigurowalny przycisk funkcyjny.
Automatyczny balans bieli sprawuje się na ogół poprawnie, chociaż nasycenie kolorów jest lekko podbite – jest to jednak zjawisko w aparatach amatorskich zupełnie normalne i zrozumiałe. Zdjęcia o neutralnym nasyceniu wydają się nam po prostu zbyt blade. Jeśli jednak zależy nam na takim wiernym odwzorowaniu kolorów, do dyspozycji mamy odpowiednie ustawienie w menu parametrów przetwarzania obrazu.

Przy ustawieniu neutralnym odwzorowanie kolorów jest bardzo wierne.

W wypadku bardzo zimnego oświetlenia żarowego zdjęcia wykonane z automatycznym balansem bieli mają tendencję do żółtawej dominanty – ale to powszechna przypadłość. Skorzystanie w takiej sytuacji z szarego wzornika czy choćby białej ściany skutecznie rozwiązuje problem. Dobrze dobrane są również predefiniowane ustawienia dla światła żarowego i fluorescencyjnego, zwykle dają one poprawne kolorystycznie efekty.