ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXZ
F. Symbol bagnetu, służącego do podłączania obiektywów do lustrzanek Nikona. Po raz pierwszy pojawił się 1959 roku, i z różnymi modyfikacjami wykorzystywany jest aż do dzisiaj. Jedyne mocowanie oprócz bagnetu F, które nie zostało zarzucone przez producenta wraz ze wprowadzeniem obiektywów autofokus, to bagnet K Pentaxa. Praktycznie wszyscy liczący się producenci oferują lub oferowali obiektywy z bagnetem F, aparaty z tym mocowaniem oferują (lub oferowali) również Sinar, Fujifilm i Kodak. Zobacz też artykuł:
Co znaczą magiczne symbole DX, VR, G, AI-S, czyli oznaczenia obiektywów Nikona?
F. Oznaczenie pierwszej serii obiektywów Pentaxa z bagnetem
KAF. Korzystają one z napędu AF wbudowanego w korpus aparatu, przenoszonego mechanicznym sprzęgłem znajdującym się w obrębie bagnetu (rozwiązanie analogiczne jak w bagnecie AF Nikona). Zwiększyła się liczba informacji przekazywanych elektrycznie z obiektyw do korpusu: ogniskowa, ustawiona odległości ostrzenia, wartość ustawionej na pierścieniu przysłony oraz rozmiary obiektywu. Ponadto obiektywy tej serii zawierają układ elektroniczny, w którym zapisana jest optymalna dla danego obiektywu krzywa sterująca automatyki (kombinacje jasność/czas ekspozycji/przysłona). Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
F&R Aspherical. Oznaczenie obiektywów Tokiny wyposażonych w dwa elementy asferyczne, jak na przykład
AT-X 235 AF PRO (przedni o średnicy aż 50 mm oraz tylny o średnicy 20 mm). Zobacz też artykuł:
Oznaczenia obiektywów Tokina
FA. Druga generacja obiektywów Pentaxa przystosowanych do napędu AF. Część z nich zawiera funkcje
Power Zoom, dlatego wykorzystują bagnet
KAF2, zawierający dwa dodatkowe styki sterujące działaniem tej funkcji. Ta seria obiektywów ma również zapisaną informację o charakterystyce MTF – pozwala to korpusowi dobierać taką wartość przysłony, przy jakiej obiektyw daje najostrzejszy obraz (ta informacja przesyłana jest przez siódmy styk bagnetu). Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
FA J. Budżetowa seria obiektywów AF Pentaxa, pozbawionych pierścienia przysłon. Z najstarszymi korpusami wyposażonymi w „czysty” bagnet K pracują tylko przy pełnym otworze przysłony. W pozostałych przypadkach zachowują się jak obiektywy serii
A,
F lub
FA z pierścieniem przysłony w pozycji A. Przeznaczone do współpracy przede wszystkim z korpusami wyposażonymi w „obcięte” wersje bagnetu
KAF lub
KAF2. Zobacz też artykuł:
Co do czego pasuje – przewodnik po bagnetach i oznaczeniach obiektywów Pentaxa.
FD. Oznaczenie mocowania obiektywowego stosowanego w szkłach Canona przeznaczonych dla korpusów manualnych i wczesnych modeli AF. Są one mechanicznie niezgodne z dzisiejszymi obiektywami standardów
EF i
EF-S, jednak można je podłączyć (jako obiektywy manualne) do korpusów klasy EOS przez odpowiednią przejściówkę.
Ferrotypia. Znana od 1856 roku technika otrzymywania obrazów fotograficznych; nazwa pochodzi od łacińskiej nazwy żelaza (ferrum). Była to kolejna po dagerotypii a następnie ambrotypii metoda, w która pozwalała otrzymać tylko jeden, pozytywowy obraz fotograficzny. Jako nośnik posłużyły płytki żelazne pomalowane na czarno. Do naświetlenia obrazu wykorzystano, podobnie jak w ambrotypii, światłoczułą powłokę kolodionową. Ze względu na niskie koszty i prostotę metoda ta była chętnie wykorzystywana aż do początków XX wieku.
Filtr. Materiał przepuszczający tylko światło o określonej charakterystyce: barwie lub polaryzacji. W fotografii ma zwykle postać płytki szklanej lub folii z tworzywa sztucznego, umieszczanej przed obiektywem aparatu w celu modyfikacji rejestrowanego obrazu. Wyróżniamy filtry korekcyjne, kompensacyjne i efektowe. Zobacz artykuł:
Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych
Filtr konwersyjny. Filtry stosowane w tradycyjnej fotografii barwnej w celu dostosowania charakterystyki barwnej oświetlenia do rodzaju zastosowanego materiału światłoczułego. Wykorzystuje się je przede wszystkim do fotografowania na materiałach przeznaczonych do światła dziennego przy świetle sztucznym (żarowym, jarzeniowym).
Fix-focus. Rodzaj obiektywów o odległości ostrzenia ustawionej na stałe na
hiperfokalną. Dzięki małemu otworowi względnemu oferują one głębię ostrości sięgającą od 1,5-2 metrów do nieskończoności. Stosowane są w najtańszych, kompaktowych aparatach fotograficznych, dziś konstrukcja ta jest powszechna również w kamerach internetowych oraz aparatach fotograficznych wbudowanych w telefony komórkowe. Zobacz również:
Wyznaczanie odległości hiperfokalnej
Flint. Odmiana ołowiowego szkła optycznego. Odznacza się dużym współczynnikiem załamania światłą, większym niż w wypadku szkła typu
kron, jednak ma równocześnie znacznie większy współczynnik dyspersji. Połączenie soczewek ze szkła typu flint i kron to klasyczna kombinacja, pozwalająca zredukować
aberrację chromatyczną.
Floating Element System. Oznaczenie obiektywów, w których podczas ustawiania ostrości dodatkowo zmienia położenie jedna z grup soczewek (w sumie dwie). Taka konstrukcja obiektywu ma na celu skorygowanie
astygmatyzmu w całym zakresie odległości, zwłaszcza dla niewielkich odległości przedmiotowych. Powoduje to, że jest ona stosowana głównie w uniwersalnych obiektywach makro.
Focus Clutch. Opatentowany przez Tokinę, charakterystyczny dla obiektywów serii AT-X PRO mechanizm przełączania pomiędzy trybem AF a manualnym ustawianiem ostrości. Przesuwając pierścień odległości "do przodu" można go całkowicie odłączyć od mechanizmu AF. Zmniejszają się w ten sposób opory mechanizmu oraz masa poruszanych przez układ AF elementów. Dzięki temu układ AF działa znacznie szybciej i precyzyjniej. Przesunięcie pierścienia do pozycji MF podłącza go z powrotem do mechanizmu ustawiania ostrości. Ręczne ustawianie ostrości wymaga dodatkowo odłączenia napędu autofokusa tradycyjnym przełącznikiem M/AF.
Format aparatu fotograficznego. Wymiary boków klatki błony lub matrycy światłoczułej. W wypadku aparatów na błonę wyróżniamy duży (wielki) format o boku powyżej 90 mm, średni o obu bokach powyżej 30 mm, małoobrazkowy (135) błonie perforowanej typu kinematograficznego (wymiary od 24x18 mm do 36x24 mm) oraz miniaturowe, o wymiarach boku mniejszych od 18 mm. Formaty matryc stosowanych w aparatach cyfrowych przyjęło się określać przez analogię do dopowiadających im formatów analogowych, przy czym miniaturowe matryce stosowane w aparatach kompaktowych dodatkowo oznaczane są wg. nomenklatury telewizyjnej, np.: 1/2,5''. Zobacz artykuł:
Ile to właściwie jest 1:2,5'', czyli zamieszanie z rozmiarami matryc
Fotochromia. Zjawisko polegające na zmianie barwy związku chemicznego pod wpływem naświetlania. Intensywność pojawiającej się barwy uzależniona jest od natężenia padającego światła.
Fotoelement. Element elektroniczny, który zmienia swoje właściwości elektryczne pod wpływem padającego światła. Wśród fotoelementów wyróżnia się m.in: fotorezystory, fotodiody i fototranzystory.
Fotograf. Człowiek zawodowo trudniący się fotografią. W polskiej nomenklaturze przyjęło się tak określać fotografów-rzemieślników w odróżnieniu od artystów parających się fotografią → fotografików. Powszechnie jednak określa się tak wszystkie osoby zajmujące się fotografią, w tym również → fotoamatorów.
Fotografia. Wiele rozmaitych technik, mających na celu zarejestrowanie pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne zakłada się wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to konieczne. W fotografii tradycyjnej (analogowej) do rejestracji obrazu wykorzystuje się światłoczułe związki chemiczne, współcześnie głównie związki srebra. Fotografia cyfrowa (elektroniczna) do uchwycenia obrazu wykorzystuje specjalne sensory (przetworniki, matryce) światłoczułe, które przekształcają padające światło na zapis cyfrowy.
Fotografik. Artysta posługujący się fotografią. W Polsce dawniej określenie to zastrzeżone było dla członków ZPAF (Związek Polskich Artystów Fotografików). Ten wprowadzony przez Jana Bułhaka termin miał odróżniać artystów od rzemieślników. Dziś rozróżnienie to przestało funkcjonować wobec niewątpliwych walorów artystycznych niektórych fotograficznych prac reklamowych czy reporterskich.
FP. (Focus Preset) Funkcja pamięci ostrości, stosowana jest w najdłuższych i najjaśniejszych teleobiektywach Canona. Pozwala na ustawienie ostrości na konkretną odległość i zapamiętanie tego ustawienia. Ustawienie to można później przywołać naciskając odpowiedni przycisk.
Fresnela soczewka (soczewka schodkowa, pierścieniowa). Skonstruowana w 1822 przez Augustina-Jeana Fresnela soczewka skupiająca składająca się z koncentrycznych pierścieni będących pocienionymi fragmentami soczewki. Często zbudowana jest z dwóch warstw – rozpraszającego kolimatora i skupiającego kolektora. W fotografii stosowana głównie w układach celowniczych lustrzanek, pozwala konstruować jasne matówki, które nie wykazują zaciemnienia obrazu w narożnikach. Od niedawna Canon wykorzystuje soczewki Fresnela w konstrukcji obiektywów typu DO (Diffractive Optics). Dzięki temu są one mniejsze i lżejsze niż ich klasyczne odpowiedniki.
FTM. (Full-Time Manual) Funkcja obiektywów obiektywów typu AF, umożliwiająca ręczne przeostrzanie obrazu w dowolnym momencie, bez konieczności przełączania obiektywu w tryb manualny. Jest to cecha właściwa obiektywom, w których za ogniskowanie odpowiada napęd wyposażony w silnik pierścieniowy (
Ring USM,
HSM, SWM, SSM), chociaż wyprodukowano kilka obiektywów z funkcją FTM wyposażonych w inny napęd autofokusa.
Strona główna
