Oznaczenia obiektywów Nikkor:
A – Pierwotne oznaczenie lustrzankowego bagnetu Nikona, który jednak ogólnie przyjęło się określać bagnetem F – od nazwy pierwszej profesjonalnej lustrzanki Nikona z 1959 roku. Najczęściej używa się go do określenia obiektywów wyprodukowanych przed 1979, czyli tzw. pre-AI (powstało 25 modeli tego typu, z odmianami typu K – 37). Ich charakterystycznym elementem są widełki służące do przeniesienia wartości przysłony do korpusu. Bez problemu współpracują tylko z profesjonalnymi korpusami F, F2 oraz Nikkormatami. Ich założenie do współczesnej lustrzanki (z wyjątkiem profesjonalnych F4, F5, F6) spowoduje uszkodzenie korpusu!

Chociaż ''widełki'' na obiektywie niezbędne są do współpracy tylko z profesjonalnymi korpusami takimi jak F, F2 czy prawie u nas nieznanymi Nikomatami czy Nikkormatami, są montowane na manualnych obiektywach do dziś – niemal 50 lat po ich wprowadzeniu. Po lewej Nikomat FT-L z 1965 roku, po prawej zgodny z nim, oferowany do dziś Nikkor 28/2.8

AF – Ten symbol nosiły pierwsze obiektywy przeznaczone do lustrzanek z autofokusem, produkowane od 1986 roku. Przeniesienie napędu AF jest mechaniczne, informacja o ustawionej przysłonie i ogniskowej jest przesyłana elektronicznie, za pośrednictwem pięciostykowego złącza. Są to pierwsze obiektywy wyposażone w tzw. CPU – elektroniczny układ odpowiedzialny za wymianę informacji pomiędzy aparatem i obiektywem. Każdy obiektyw Nikona ma w CPU zaszytą unikatową sygnaturę, dzięki czemu korpus "wie", jaki obiektyw został do niego podłączony. Poza brakiem widełek łączących ze światłomierzem typu Photomic, są one zgodne mechanicznie z serią AI-S. Obiektywy typu AF współpracują ze wszystkimi współczesnymi korpusami, poza modelem D40, w którym konieczne będzie ręczne ostrzenie.
ADR – Aperture Direct Readout to specyficzny dla części manualnych korpusów Nikona sposób wyświetlania w wizjerze ustawionej na obiektywie przysłony – jest ona odczytywana bezpośrednio z pierścienia przysłony przez specjalne okienko i widoczna obok matówki (pierwsze korpusy, które to umożliwiały to F2A, F2AS i FM). W tym celu na pierścieniu przysłony począwszy od serii obiektywów AI (1977) aż do dzisiejszych AF-D nanoszona jest druga seria oznaczeń. Warto zwracać uwagę na ten detal, gdyż wskazuje on na to, ze obiektyw można bezpiecznie zamontować na współczesnym korpusie.

Dodatkowa skala wartości przysłony – ADR – jest wciąż nanoszona na wszystkie obiektywy z pierścieniem przysłony, chociaż żaden z produkowanych obecnie korpusów tego nie wymaga. Powyżej mocowania bagnetowego widać, charakterystyczny dla obiektywów AF, zespół kontaktów zapewniających elektroniczną komunikację z korpusem.

AF-D – Nieoficjalne określenie obiektywów AF typu D.
AF-G – Nieoficjalne określenie obiektywów AF typu G.
AF-I – W ten sposób oznaczone były pierwsze obiektywy Nikona (1992) wyposażone we wbudowany wewnętrzny napęd AF. Chociaż były to szybkie silniki bezrdzeniowe, sposób przełączania pomiędzy ogniskowaniem ręcznym a automatycznym był dość niewygodny. Wraz z ich wprowadzeniem na bagnecie pojawiły się kolejne styki zapewniające zasilanie i sterowanie napędu AF – jest ich razem dziesięć. Obiektywów tej serii powstało tylko cztery – są to drogie i rzadko dziś spotykane jasne teleobiektywy.
AF-S – Ten symbol określa drugą generację obiektywów z silnikiem bezrdzeniowym, określanym jako SWM (SILENT WAVE MOTOR), wprowadzoną w 1999 roku. Zasadniczą różnicą w stosunku do szkieł serii AF-I jest możliwość łatwego ręcznego przeostrzenia w dowolnej chwili, przynajmniej w pełnej wersji napędu SWM. Chociaż nie dowiemy się tego z oznaczenia obiektywu, tańsze szkła typu AF-S wyposażone są w uproszczoną wersję napędu SWM, która nie zapewnia ani wewnętrznego ogniskowania, ani możliwości ręcznego przeostrzania w trybie AF. Typowym przykładem takiego obiektywu jest "kitowe" szkło tańszych korpusów cyfrowych Nikona: AF-S DX Zoom-Nikkor 18-55 mm F/3.5-5.6G ED II.

Pełna wersja silnika SWM jest na tyle dużym atutem, że często jest dodatkowo (oprócz symbolu AF-S) uwzględniana na etykiecie obiektywu.

AI – Automatic Indexing to ważne dla miłośników starszych obiektywów oznaczenie, gdyż jest to najstarsza seria Nikkorów, które można bezpiecznie montować na współczesnych korpusach. Pierwsze z nich pojawiły się w 1977 roku. Najważniejsza modyfikacja polega na tym, że ustawiona wartość przysłony jest przez korpus odczytywana za pośrednictwem wycięcia na pierścieniu przysłony, a nie charakterystycznych "widełek", które jednak pozostawiono dla zapewnienia współpracy z Nikonami F i F2. Na wspomnianym pierścieniu pojawia się też zaczep dla sterownika przysłony, który dla większości dzisiejszych korpusów pełni zupełnie inną funkcję – informuje aparat, że pierścień został domknięty do maksymalnej wartości, co jest niezbędne dla działania układu pomiaru ekspozycji.
AI-P – Nieoficjalne oznaczenie obiektywów typu P.
AI-S – Oznaczenie zmodyfikowanej wersji bagnetu AI, która pojawiła się w związku z wprowadzeniem automatyki typu Program i priorytet czasu (1982). W tej wersji (i wszystkich późniejszych), przemieszczenie dźwigni domykania przysłony o określony kąt powoduje przymknięcie przysłony do określonej wartości. Pozwala to korpusowi sterować otworem przysłony bez pośrednictwa pierścienia nastawczego. Mechanicznie od szkieł AI obiektywy AI-S różnią się niewielkim wgłębieniem bagnetu, informującym korpus o rodzaju założonego obiektywu. Obiektywy tego typu, cały czas wyposażone w charakterystyczne, choć prawie nigdy nieużywane widełki, są przez Nikona oferowane do tej pory.
CRC – Close Range Correction to określenie konstrukcji zapewniającej właściwe ogniskowanie przy niewielkich odległościach przedmiotowych – cecha istotna w budowie obiektywów do makrofotografii. Technologia ta zwana jest też "Floating Element" i polega na dodaniu drugiej ruchomej grupy soczewek, która uczestniczy w ogniskowaniu obrazu. Technologia CRC nie jest niestety uwzględniana w oznaczeniu obiektywu.
D – Oznaczenie zmodyfikowanej serii obiektywów AF, wprowadzonej w 1992 roku. Tak opisane obiektywy przekazują dodatkowo do korpusu informację o odległości, na jaką ustawiona jest ostrość. Informacja ta ma być wykorzystywana przede wszystkim przez układ ustalania ekspozycji dla światła błyskowego, chociaż zdania na temat jej przydatności są podzielone. Może też mieć wpływ na trafność działania programów tematycznych.
DC – Symbolem Defocus Control oznaczone są dwa obiektywy portretowe o specjalnej konstrukcji: AF DC-Nikkor 105 mm F/2D oraz AF DC-Nikkor 135 mm F/2D. Ich wyjątkowość polega na dodaniu możliwości sterowania natężeniem i kierunkiem aberracji sferycznej (za pomocą specjalnego pierścienia), dzięki czemu kształtować można sposób odwzorowania nieostrości przedniego bądź tylnego planu – tzw. bokeh.

Obiektywy typu DC to specjalne konstrukcje portretowe z możliwością kształtowania odwzorowania nieostrych obszarów zdjęcia.