Szczegółowość obrazu
Olympus ZUIKO DIGITAL ED 50-200 mm f:2.8-4 pod względem szczegółowości prezentuje bardzo solidny, równy poziom. Maksymalnie uzyskane wartości pomiarów nie dorównują co prawda osiągom szkieł takich jak ZD 12-60 mm f:2.8-4 SWD, jednak prezentują bardzo dobry poziom. W centrum kadru dobre rezultaty otrzymamy w całym zakresie ogniskowych, i to już przy otwartej przysłonie. Nieco gorzej jest w narożniku, w którym oprócz ogniskowej 70 mm uzyskanie dobrej ostrości obrazu wymagać będzie przymknięcia przysłony do wartości f/5,6.
Na poniższym wykresie przedstawiamy, jak kształtuje się zdolność odwzorowania szczegółów przez ten obiektyw w zależności od ogniskowej i otworu przysłony. By wybrać inną wartość ogniskowej, należy naprowadzić kursor myszy na odpowiednie pole poniżej wykresu.



„Dłuższy” z testowanych zoomów sprawił nam pod względem szczegółowości obrazu zawód. Szkło o tak długiej (jak na system 4/3) ogniskowej kupuje się niewątpliwie po to, by z tych ekstremalnych osiągów korzystać. Tymczasem obiektyw ten najgorzej sprawuje się w zakresie ogniskowych od 200 mm „w górę”, a zatem tam, gdzie „nie sięga” jego „krótszy” konkurent. Przy otwartej całkowicie przysłonie w centrum kadru jest źle, a w narożniku bardzo źle. Sytuacja poprawia się po przymknięciu przysłony, ale dopiero do wartości f/8-11. Dla tych którzy będą chcieli tym obiektywem fotografować „z ręki”, to bardzo zła wiadomość.
Znacznie lepiej, na szczęście, jest w zakresie ogniskowych do 200 mm. Wręcz wzorcowo obiektyw zachowuje się przy ogniskowej 100 mm, gdzie szczegółowość obrazu jest podobna w całym kadrze niezależnie od otwory przysłony. Niezależnie od tego jednak, szczegółowość obrazu nigdy nie przekracza jednak poziomu amatorskiego.



Aberracja chromatyczna
Pod względem natężenia aberracji chromatycznej oba obiektywy radzą sobie całkiem przyzwoicie co świadczy o tym, iż w ich wypadku znaczek ED (oznaczający zastosowanie elementów ze szkła niskodyspersyjnego) nie jest tylko marketingowym zabiegiem.
W zakresie ogniskowych do 150 mm włącznie aberracja chromatyczna w wypadku obu obiektywów utrzymuje się na bardzo przyzwoitym poziomie poniżej 0,1%. Dopiero powyżej 200 mm ogniskowej (oczywiście dotyczy to tylko szkła ED 70-300 f:4-5,6) aberracja chromatyczna zaczyna wzrastać w stronę zauważalnego poziomu 0,2%, na szczęście pomaga w tym wypadku przymknięcie przysłony.



Winietowanie
Częstą wadą obiektywów amatorskich, zwłaszcza tańszych, jest silne zaciemnienie obrazu w narożnikach (winietowanie), zaznaczające się zwłaszcza przy dużych otworach (małych wartościach) przysłony. Mankament ten nie dotyczy na szczęście żadnego z opisywanych obiektywów. W najbardziej niekorzystnych wypadkach sięga ono 0,25 EV (czyli mniej niż 10%) co jest wynikiem bardzo dobrym jeśli wziąć pod uwagę, iż nierzadko można spotkać się z winietowaniem sięgającym 1,5 EV!



Zniekształcenia geometryczne (dystorsja)
Obiektywy o długich ogniskowych charakteryzują się zwykle dobrą geometrią obrazu, i pod tym względem obie konstrukcje Olympusa nie sprawią nam zawodu. W wypadku szkła ED 50-200 f:2.8-4 mamy do czynienia z delikatną „beczką” przy najkrótszej ogniskowej, która już przy 70 mm przechodzi w niewielką „poduszkę” która przy 100 mm zbliża się do 0,8%, by następnie wraz ze wzrostem ogniskowej nieznacznie spadać. W wypadku ED 70-300 f:4-5,6 zniekształcenie ma zawsze charakter poduszkowy, przy czym należy zwrócić uwagę, iż w zakresie ogniskowych 70-150 mm jest ono wyraźnie słabsze niż w wypadku obiektywu ED 50-200 f:2.8-4.

W wypadku obu obiektywów zniekształcenia geometryczne utrzymują się na dobrym, niskim poziomie.

Flara i bliki
Oba, niestety, obiektywy Olympusa nie najlepiej sprawują się podczas fotografowania pod silne, kontrowe światło. W takiej sytuacji na zdjęciach wykonywanych ED 50-200 f:2.8-4 łatwo uzyskamy na zdjęciu wyraźne bliki. Z kolei ED 70-300 f:4-5,6 jest na zjawisko „duszków” odporniejszy, za to przy zdjęciach pod światło zaobserwujemy silny spadek kontrastu, któremu nie zapobiegnie nawet skorzystanie z dostarczonej osłony przeciwsłonecznej. Pod tym względem oba obiektywy prezentują słaby amatorski poziom.

Nawet dość odległe od kadru słońce wywołało wyraźną flarę i spadek kontrastu, i to pomimo założonej osłony przeciwsłonecznej.

Autofokus
Oba obiektywy wyposażono w standardowe silniki układu ustawiania ostrości, są one wykorzystywane zarówno przez układ autofokus, jak i przy manualnym ustawianiu ostrości. Nie są to jednak pierścieniowe silniki SWD, zatem autofokus działa dość powoli – dotyczy to zwłaszcza obiektywu ED 70-300 mm. W tym ostatnim wypadku przestrzenie z jednego końca skali na drugi trwa niemożliwie długo.